De perikelen van Viktoreke |
|
oftewel het kortzichtige financiële beheer van onze gemeente Hier volgt het verhaal van een welbekende, geboren en getogen Voerenaar, Viktoreke Beste-Leef. Hij is, zoals het een goeie Voerenaar betaamt, arbeider in een fabriek in het Luikse als hij van zijn ouders, die goede beheerders waren, een stuk grond en een bos erft. Dat bos hadden zijn ouders zelf al geërfd, het was tot stand gekomen dankzij de inzet van verschillende generaties. Net zoals de Voerense deelgemeenten hun bosdomeinen door de eeuwen heen hadden opgebouwd. Hij verdient behoorlijk goed zijn boterham en beslist dan ook een huis te kopen, dat hij via een hypotheeklening bekostigt; hij koopt een tweedehands auto, eveneens op krediet. Soms geeft een broer, die in het verre Limburg woont, hem wat geld, dat gebruikt wordt voor diverse dingen. Op een avond —waarschijnlijk had hij er eentje te veel op— krijgt hij een bevlieging, die hij ronduit geniaal vindt: waarom zou ik mijn hard verdiende centjes aan de banken blijven schenken, denkt hij. Met dat bos doe ik toch niet veel. Wel, ik ga het verkopen en zo al mijn lopende leningen in een keer aflossen. En wie koopt zijn domeintje? Nou, zijn schatrijke Limburgse broer, tegen een prijs waarvan hij zelfs in zijn wildste dromen niet durfde te dromen. Net zoals onze gemeente haar bossen verkocht heeft voor 220 miljoen Belgische franken, terwijl ze die in haar rekeningen op minder dan 3 miljoen raamde. Prachtig!, denkt hij. Ik heb al mijn leningen terugbetaald en bovendien kan ik mijn huis vergroten, de inrit verharden…, een nieuwe auto kopen, een petanquebaan aanleggen, … …en overal klinkers leggen, en vlaggenmasten, een paar mooie (?) pleinen, …of een fietspad, dat veel nuttiger was geweest in het raam van een project van de vorige bestuursmeerderheid. Ik kan een schoonmaakster en een klusjesman aanwerven en een bewaker om de boel in de gaten te houden en nog secretaresses, dan ziet iedereen dat ik een gewichtig man ben. Natuurlijk beseft hij niet dat al dat personeel hem steeds duurder zal komen te staan. Op de gemeente beliepen de personeelskosten 612.556€ in 2000, in 2006 staan ze op meer dan een miljoen €. Wist u dat onze piepkleine gemeente zelfs een beambte bezoldigt die zich bezig houdt met de communicatie en een andere die instaat voor het duurzaam beheer? Maar zodoende leeft onze Voerenaar ruim boven zijn middelen en hij misrekent zich bovendien schromelijk in de reële kosten van zijn personeel. Dan overweegt hij een nieuwe lening aan te gaan, maar de bank weigert hem nog een krediet toe te kennen, aangezien hij geen garanties meer kan leveren. Er blijft maar één oplossing meer over: het geld in de zakken van zijn buren gaan halen. Net zoals de gemeente gaat hij aldus elk jaar meer halen. Is het u opgevallen dat uw belastingen in 2000 op 875.315 € stonden en dat ze in 2005 waren opgelopen tot 1.767.467 €? Maar die zakken zijn lang niet onuitputtelijk, en de buren protesteren uiteraard. Viktoreke weigert echter de tering naar de nering te zetten. In 2000 gaf onze gemeente 1.748.617 € uit, in 2005 heeft ze 3.975.603 € uitgegeven. Geen wonder natuurlijk als aan het hoofd van een openbaar bestuur, zoals in de gemeente Voeren, politieke mandatarissen staan, die publiekelijk prat gaan op een toch wel zeer, zeer eigenaardige managementdoctrine: hoe meer geld de beheerders spenderen, hoe beter hun beheer! Het uitgegeven geld komt natuurlijk niet uit hun zakken maar uit die van de belastingbetaler en het nut van al die uitgaven is kennelijk van geen enkel belang! Weldra staat hij op de rand van de afgrond en zijn Limburgse broer laat hem vallen als een baksteen. Er rest hem niks anders meer dan zijn huis te verkopen en beteuterd af te druipen. Aldus eindigt het pathetische verhaal van Viktoreke Beste-Leef (VBL). Ver. uitg.: Benoît HOUBIERS |